سعید حجاریان

متولد 1333 در تهران. وی در یک خانواده  نسبتا مذهبی و  از طبقه متوسط در محله نازی آباد تهران زندگی می کرد و جرقه  فعالیت های سیاسی اجتماعی اش از دبیرستان الهی  زده شد و  در دوران تحصیلش در دانشکده فنی دانشگاه تهران با برگزاری کلاس های تفسیر قرآن و شریعتی خوانی و توزیع اعلامیه های امام با بچه های همان محله به اوج خود رسید. بعد از پیروزی انقلاب به ژاندارمری، کمیته نازی آباد و نهایتا ستاد کل ارتش رفت. گفته می شود در آنجا،  از وقوع کودتای نوژه جلوگیری کرد. بعد از تشکیل دفتر نخست وزیری به تیم اطلاعاتی آنجا می پیوندد و با خسرو تهرانی همکاری می کند. 

از وی به عنوان یکی از طراحان اصلی وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی یاد می شود. با شروع دولت سازندگی از این نهاد امنیتی به مرکز استراتژیک ریاست جمهوری می پیوندد.  در این دوره،  به حلقه یاران سروش که بحث نواندیشی دینی را مطرح کرده بودند می پیوندد و در راستای تقویت حکومت جمهوری اسلامی، در کنار توسعه  اقتصادی؛ بحث ضرورت توسعه و نوسازی اجتماعی و سیاسی را مطرح می کند.

در دوره اصلاحات، از  اعضای اصلی و جریان ساز جبهه مشارکت ایران اسلامی به شمار می رفت و چندین نظریه از جمله تقویت جامعه مدنی، حاکمیت دوگانه، فشار از پایین و چانه زنی از بالا و فتح سنگر به سنگر را مطرح کرد. در نخستین دوره از شورای تشکیل شورای شهر تهران به عنوان نایب رئیس انتخاب شد و مدتی بعد از سوی یکی از افراد انصار حزب الله به نام سعید عسکر  ترور شد. وی از این حادثه جان سالم به در برد اما از آن پس صندلی چرخ دار همراه زندگی اش شد. 

 در ماجرای وقایع سال 88 نیز بازداشت و محاکمه شد.