تیم ملی یک کشور فدای خواسته‌های ژنرال!

بیان فردا | علیرضا علی‌محمدزاده- فقط چند ماه تا آغاز مسابقات تیم ملی در جام ملت ها مانده و تیم ملی با امیر قلعه نویی راهی این رقابت‌ها می‌شود. آیا سرمربی ایرانی می تواند طلسم ناکامی مطلق چند دهه ای ایران در آسیا را بشکند؟

امیر قلعه نویی! سرمربی سابق استقلال، تراکتور، سپاهان، گل گهر و ... مارکوپولوی فوتبال ایران که در تیم های مختلفی سرمربی گری کرده و با وجود اینکه یک دهه است هیچ جامی را کسب نکرده، اما مدعی است که می تواند تیم ملی را به سرمنزل مقصود برساند. ادعایی که به زودی عیارش مشخص می شود.

چرا قلعه‌نویی؟

۲۱ اسفند ۱۴۰۱ بود که قلعه نویی پس از  کی‌روش روی نیمکت تیم ملی ایران نشست. انتخابی که از دید خیلی ها عجیب و غیر قابل درک بود. هزینه بی فایده در تیم های متمول ایرانی بدون کسب حتی یک جام، فوتبال علی اصغری و بکش زیرش، حواشی اخلاقی خاص ژنرال سابق آبی ها همه و همه عواملی بود که در نقد این انتصاب توسط فوتبال دوستان ایرانی مطرح شد.

قلعه نویی بارها مدعی شده که تیمش بر پایه هافبک بازیساز حملاتش را ترتیب می دهد، اما واقعیت این است که در تیم های سرمربی سابق استقلال، این وینگ بک ها هستند که تبدیل به مرد اول می شوند. از خسرو حیدری تا رامین رضاییان!

پویایی و طراوت به زعم خیلی از بینندگان بازی های تیم های قلعه نویی جایی در مستطیل سبز ندارد.

اتوبوسی برای دستیاران!

اما لیست بلند بالای دستیاران و مشاوران آقای سرمربی هم از دیگر نکات عجیب در تیم ملی است، هومن افاضلی با سابقه سقوط به همراه چند تیم لیگ برتری، آندو تیموریان با سابقه اداره تنها یک مدرسه فوتبال و دریافت هزینه های هنگفت، حمید مطهری با سابقه شکست در سرمربیگری نساجی، سعید الهویی با تجربه ناکامی مطلق در گل گهر، خداداد عزیزی با رزومه ای مملو از شکست، رحمان رضایی با سابقه اخراج از ذوب و... مشاوران و دستیارانی با کارنامه سیاه اند که اصلا معلوم نیست دلیل جذب و استفاده از آنها در تیم ملی چیست؟

عجیب تر اینکه هومن افاضلی با وجود قبول سمت حتی در تمرینات تیم ملی حضور ندارد و در حال گذراندن دوره‌های مربیگری خارج از ایران است.

نقاط ضعف و منفی قلعه نویی فقط در امور تاکتیکی و فنی خلاصه نمی‌شود و او در مسائل اخلاقی هم مشکلات زیادی داشته و هنوز علاقه زیادی به برخوردهای قلدرمآبانه با منتقدان خود دارد. رفتارهایی که گاهی رسانه ای شده اند و بشدت باعث انتقاد از او شدند از جمله ماجرای سرکوب خبرنگار منتقد از قلعه نویی توسط علی معروف و حضور اراذل و اوباش باسابقه تهران.

به نظر می رسه قلعه نویی این اخلاق خاص را همراه خودش به تیم ملی آورده است و در آخرین مورد، عکاسی که با اضافه وزن قلعه نویی شوخی کرده بود از حضور در تمرینات برای مدتی منع شد!

سکوت یا تغییر موضع؛ مساله این است!

نکته عجیب دیگر اما سکوت مستمر مربیان ایرانی پس از گرفتن سمت است. قلعه نویی، خداداد و... چندین بار در مصاحبه هایشان انتقادات زیادی را نسبت به وضعیت فوتبال ایران، تصمیمات فدراسیون و کمبودها مطرح کرده بودند، اما از وقتی سمت گرفتند دیگر سیاستشان سکوت بوده و بس.

قلعه نویی پا را فراتر گذاشت و حتی از امکانات فراهم شده برای تیم ملی تمجید هم کرد. او مدعی شد علاقه دارد که بجای حضور تیم در قطر برای اردو، در کیش اردو بزنند یا در خصوص برگزاری بازی های دوستانه و رقبایی که با آنها هماهنگی صورت گرفته هیچ اعتراضی نداشته است.  نتیجه همین شد که درست در روزهایی که ژاپن به مصاف آلمان و ترکیه می رود تیم ملی ایران مشغول بازی با درجه چهارهایی مثل آنگولاست.

سندروم ترس از بازی های بزرگ در ذهن قلعه نویی باعث شده تا ترجیح بدهد با سوزاندن فرصت های طلایی فیفا دی و بازی با تیم های ضعیف، ادامه حضورش روی نیمکت تیم ملی با چالشی روبه‌رو نشود.

در دوره قبلی حضور قلعه نویی در تیم ملی هم با چنین چالشی مواجه شدیم و آمارهای بی فایده و سرانجام شکست خورده تیم ملی، در تاریخ ثبت شد.

تنها بازی جدی تیم ملی در بازه 2007، مقابل مکزیک بود که با چهار گل شکست خوردیم. حالا این بار هم به نظر می رسد تا جام ملت ها خبری از بازی بزرگ نیست و قلعه نویی با ژست موفق می خواهد تیمش را راهی مسابقات کند.

درست است که با برد چهار بر صفر هفته گذشته تیم ملی برابر آنگولا شاید کمی آتش انتقادات نسبت به قلعه نویی و کادرش خاموش شده باشد اما اگر این بازی حتی با نتیجه هزار گل به نفع ایران به پایان می رسید چه آورده ای برای تیم ملی ما داشت؟ باید دید در نهایت به کجا خواهیم رسید . کما اینکه نتیجه استفاده از سرمربی ایرانی را ما شب گذشته در تیم ملی امید هم مشاهده کردیم!