نوبل پزشکی در دانشگاه کیوتو ژاپن، ضرغامی با ایتا در تهران

بیان فردا | محمدرضا اسلامی _  استاد دانشگاه پلی تکنیک کالیفرنیا |

۱- عکس زیر (https://t.me/solseghalam/2200) در گوشه دفتر کار یکی از اساتید دانشگاه کیوتو گرفته شده.

یک دفتر کارِ گمنام و بی نام و نشان برای بسیاری از مردم دنیا، ولی دفتری شناخته شده برای آکادمی نوبل پزشکی.

عکس زیر تصویرِ آن لحظه ای است که مشخص شد که جایزه نوبل پزشکی در زمینه کار بر روی پروتئین سلولهای سرطانی می رسد به  آقای تاسوکو هنجو (Tasuku Honjo (本庶 佑)) در دانشگاه کیوتو ژاپن. 

او خرسند در میان دانشجویانش ایستاده و برق شادی و نشاط در چهره دانشجویان جوانِ ایستاده در پیرامون او مشخص است. 

بارها به این عکس نگاه کردم. فقط در همین اتاق چند دانشجوی «غیرژاپنی» در کنار پیرمرد ژاپنی حضور دارند؟!

آقای هنجو سالهاست که در زمینه سرطان و سلول کار می کند. اما او اولین کسی نیست که در «دانشگاه کیوتو» مدال نوبل گرفته است. 

در دانشگاه کیوتو تا به امروز ۱۱ تن از اساتید هیات علمی موفق به دریافت جایزه نوبل سال دنیا شده اند. (از سال ۱۹۴۹ تا کنون) 

کیوتو، اصفهانِ ژاپن است و دانشگاه کیوتو نماد و «محصول» یک چیز است: سیستم و ساختار ژاپنی. 

ساختاری که در بخش‌های زیادی با ساختارهای غربی متفاوت است اما خروجیِ سیستم دانشگاه کیوتو در ایمونولوژی (Immunology) می شود روش مقابله با سرطان و درک ماهیت پروتئین سلول در مسئله سرطان. 

آنهایی که دانشگاه کیوتو را اداره می کنند، می فهمند که یک «ساختار» را اداره می کنند. ساختاری پیچیده، و مدیریتی مبتنی بر نگاهِ سیستمی به امور.

جایزه نوبل، از دل این «ساختار دانشگاه» بر می خیزد. 

و چند کیلومتر آن طرف تر، تویوتا و لکسوس هم از دل «مدیریتِ سیستمیِ صنعت» بیرون می آید. 

۲- در ۳۵ ثانیه صحبت، ضرغامی حرفهایی زده که باعث حیرت شنونده است و البته بسیار خوب است که این دست حرفها در تاریخ ثبت می شود. این ۳۵ ثانیه را در زیر ببینیم و مرور باید کرد چیزهایی را که ضرغامی نمی فهمد. 

مشخصا، مرور نفهمیدن هایی که باعث اینگونه سخن گفتن می شود:

 ضرغامی گفته: «وقتی رونالدو به ایران بیاید باید ایتا و بله را نصب کند. تازه نه فقط خودش! بلکه: دوستانش، فامیلش، زن و بچه، بچه محلهاش و همه (!).خیلی هم دلش بخواد این کار رو بکنه»

این رگبار همین چند کلمه نشان می دهد که ضرغامی گمان می کند مرکز دنیاست. نه فقط رونالدو، بلکه دوستان رونالدو، فامیلش، زن و بچه اش، و حتی بچه محلهای رونالدو باید آنچه را که ضرغامی حکم می کند (یعنی ایتا و بله!) را نصب کنند. 

 این تفکر، ناشی از سیستمی نفهمیدنِ امور دنیاست. 

ساختارها و سیستمهای دنیا محصول علم، زحمت و تلاش «انسان» است. محصول «رنج» است. بخشی از این ساختارها ایراد دارد و بخشی از آن رو به رشد و بهبود است. ولی کسی که تفکر سیستمی ندارد، و مفهوم «ساختار» را نمی داند، گمان می برد که «مرکز دنیا» اوست و آنچه او حکم می کند، شعاعش تا بچه محلهای رونالدو را هم احاطه می کند.

 رونالدو محصول یک سیستم است. کما اینکه آقایTasuku Honjo در دانشگاه کیوتو نیز محصول یک سیستم است.

آقای ضرغامی نمی فهمد که «منچستر یونایتد» هم محصول یک تفکر سیستمی است. ضرغامی نمی فهمد که ابتدا یک «ساختار» طراحی شده که از دل آن ساختار، منچستر یونایتد پدید آمده و «رونالدو» محصولِ جانبی یا By-Product آن ساختار است. 

علت اینکه گمان می کنیم که «ما مرکز عالمیم» این است که درکی از رنج بشر در «طراحی و حفظ» ساختارها نداریم. آقای ضرغامی نمی فهمد که اسکایپ و مدیرانش چه رنج عظیمی را در این سالها متحمل شده اند تا بتوانند اسکایپ را در برابر سونامی رشدِ واتس اپ و تلگرام «حفظ» کنند. 

ضرغامی همیشه دولتی بوده. تفکر دولتی با رنج و استرس بیگانه است. 

او هرگز در معرض این وحشت نبوده که کمپانی اش و تمام پرسنل اش و تمام سرمایه گذاریهای عمرش «در معرض» نابودی باشد. او فقط از یک اتاق دولتی به اتاق دولتی دیگر رفته. 

او استرس مدیران اسکایپ و زوم را هرگز نچشیده. لذا ضرغامی «ساختار» های انسانی را نمی فهمد. با تفکر سیستمی بیگانه است. و بنابراین گمان می کند مرکز عالم است. در اندیشه ضرغامی «واتس اپ» محصولِ یک سیستم نیست. او نمی فهمد که تلگرام و واتس اپ از دل اقتصاد دولتی و یا با بخشنامه دولتی بیرون نیامده اند. 

واتس اپ برای او صرفا در حد «یک اپِ فیلتر شده» است. 

ضرغامی بجای آنکه برود در جلسه هیات دولت و فریاد بزند که «چرا بچه دبیرستانی های کشور ایران باید هر ماه فیلترشکن بخرند؟» و بجای اینکه نگران تجارت هزاران میلیاردی «مافیای فیلترشکن» باشد، می آید و برای بچه محلهای رونالدو تکلیف تعیین می کند. 

ایرادی به ضرغامی نیست. 

تفکر سیستمی را کسی به او و امثال او آموزش نداده است. 

فعلا، احساس نیازش هم وجود ندارد!